Çağlayan Escort

Soğuk bir kış akşamıydı. Derin karanlığın içinde, şehrin en kalabalık kafelerinden birinde, Çağlayan Escort Tuğçe bir yandan elindeki kahve fincanından buharı yükseldikçe avuçlarının ısındığını hissediyor, bir yandan da dışarıdaki yağmuru izliyordu. Bu kafe, onun huzur bulduğu yegâne yerdi. Kitabını çantasından çıkartıp okumaya dalmaya hazırlandığı anda kafenin kapısı şiddetle açıldı. Yağmurdan sıranı sürtünmeli deri ceketle bir adam içeri girdi.

Gözleri, o an farkında olmadan Escort Çağlayan Tuğçe’nin gözleriyle buluştu. Bir anlık, zamanda bir kopukluk olmuş gibi hissedildi. Kimdi bu adam? Gözlerindeki derinlik, sanki bir şeyleri açıklamak ya da saklamak ister gibiydi. Adam, Tuğçe’nin yanındaki boş masaya oturdu ve aceleyle montunu çıkardı. Tuğçe, kitabına geri dönmeye çalışsa da dikkati dağılmıştı.

Aralarında hiçbir sözcük geçmemesine rağmen, sessizlik sanki içten bir diyalog gibiydi. Bir süre sonra adam ayağa kalkıp kahve almak için tezgaha yaklaştı. Geri döndüğünde elindeki fincanı Tuğçe’nin masasına koyup, kendine has bir şekilde gülümseyerek, “Bu kitaba bir kahve eşlik etmeli,” dedi.

Tuğçe, bu cesur hareket karşısında şaşkınlıkla adamı süzdü. “Teşekkür ederim, ama yabancılardan kahve kabul etmem,” dedi nazik ama mesafeli bir tonda. Adamın gülümsemesi biraz daha genişledi. “O zaman kendimi tanıtayım. Ben Demir. Bir yabancı olmaktan çıktım sanıyorum.”

Tuğçe, ilk kez birinin bu kadar doğrudan yaklaşımı karşısında irkildi ama aynı zamanda merakı uyandı. “Peki, Demir. Bir yabancı olmayı kabul ettim. Ama neden benim masam?” diye sordu.

Demir, gözlerini Tuğçe’nin ellerine kaydırıp, şu an fark etmediği bir şekilde onun ince uzun parmaklarını izliyormuş gibi, “Sana söylemesi zor ama, buraya girer girmez sadece seni gördüm,” dedi. Bu cümle, ikisinin arasında daha derin bir şeyi başlatacak gibiydi.

---

İlerleyen günlerde Tuğçe ve Demir, o küçük kafenin içinde yeniden ve yeniden buluştular. Demir’in hayat dolu tavırları, Tuğçe’nin kontrollü ve sakin yapısına tam anlamıyla karşıt gibiydi. Ama birşey, aralarındaki bu zıtlığı büyülü bir uyuma dönüştürmüştü.

Bir akşam, Demir Tuğçe’yi ilk kez kafenin dışına çağırdı. “Benimle bir yere gelmek ister misin?” dediğinde, Tuğçe bir an düşünür gibi oldu ama sonra kabul etti. Demir onu şehrin dışındaki eski bir ahşap evin yanına götürdü. Gece karanlığında, eve bakan devasa bir göl parıldıyordu. “Bu benim sığınağım,” dedi Demir, göle doğru bakarak.

Tuğçe, “Çok güzel. Ama neden buraya beni getirdin?” diye sordu. Demir ona döndü, gözleri bu sefer daha ciddiydi. “Hayatımda ilk kez birine bu kadar açılmak istiyorum. Ama bu yer, bu sürpriz, tamamen sana ait olmalı,” dedi.

Demir, hayatının karanlık dönemlerinden bahsetti. Yalnızlık, kayıplar ve hayal kırıklıkları. Tuğçe ise dinledi. Ona ilk kez, kendini güvende hissettiği bir yer sunuyormuş gibi geldi.

---

Zaman ilerledikçe, Demir ve Tuğçe’nin hikayesi sıradan bir tanışlıktan çıkıp derin bir bağımlılığa dönüştü. Ama bu bağımlılığın üzerine karanlık bir gölge düşmeye başlamıştı.

Bir gece, Demir Tuğçe’ye bir şey sakladığını itiraf etti. “Benim işlerim biraz karmaşık. Sana düzgün bir hayattan daha fazlasını sunamayabilirim,